There was a review in yesterday's De Volkskrant. Carin was kind enough to mail it. The album gets 8/10.

dEUS is een compleet andere band geworden

Ruim zes jaar liggen er tussen The Ideal Crash en het nieuwe album Pocket Revolution van dEUS. Een sabbatical van een jaar liep een beetje uit de hand, zullen we maar zeggen. Voorman Tom Barman wijdde zich aan andere muzikale projecten (Magnus) en maakte een goed ontvangen speelfilm (Anyway The Wind Blows 2003), maar de vraag was natuurlijk of dEUS de draad weer kon oppikken. Nee dat bleek niet te kunnen.
Gitarist Craig Ward en bassist Danny Mommens trokken zich halverwege de opnames van Pocket Revolution al dan niet vrijwillig terug, zodat van het oude dEUS alleen Barman en violist/toetsenist Klaas Janszoons overbleven. Het dEUS van Pocket Revolution is een andere vand dan dat van The Ideal Crash, en dat hoor je ook. Het is even wennen want het nieuwe dEUS komt aanvankelijk wat gewoontjes over. Maar het loont de moeite Pocket Revolution wat tijd te geven. Barmans teksten zijn beter geworden, de passie druipt ervan af en de liedjes kennen elk
een originele, sterke vorm. De rust in de nieuwe nummers, waarin Barman een enkele keer klinkt als zijn oude idool JJ Cale is slechts schrijn. Onder de oppervlakte broeit er vanalles. Vergeet het oude dwarse dEUS, het nieuwe heeft een ijzersterk rockalbum afgeleverd, en wat is dat Nothing really Ends toch een bloedstollend mooi liedje.